Książki takie jak my

RECENZJA „31 korytarzy” Agata Rybka

O autorce:

„Agata Rybka – ur. 1995, ukończyła klasę biologiczno-chemiczną w Liceum Ogólnokształcącym im. Fryderyka Chopina oraz Państwową Szkołę Muzyczną I Stopnia w Sochaczewie w klasie fortepianu, obecnie studentka filologii angielskiej na Uniwersytecie Gdańskim. Tłumaczka, nauczycielka, rysowniczka, miłośniczka muzyki filmowej. Prowadzi własną stronę „The Gallery of Shadows”. Mówi, że jej celem jest przełamywanie otaczających ją stereotypów”

O książce:

Data wydania: 8 grudnia 2017

Liczba stron: 288

Kategoria: literatura młodzieżowa

Wydawnictwo: Novae Res

Opis książki:

„Kiedy wszystko bezlitośnie dzieli, warto zamknąć oczy i poszukać głębiej!

16-letnia Amelia zaczyna naukę. Wiecznie rozdrażniona uczennica wyróżnia się wśród koleżanek wyzywającym ubiorem i mocnym makijażem. Przez problemy z chorą mamą, strach przed kontaktami z rówieśnikami oraz konflikt z nauczycielką geografii dziewczyna trafia do szpitala. Z pomocą przychodzi Ula, jej przyjaciółka, oraz 38-letni nauczyciel matematyki, Witold. Mimo że Amelia z początku nie pała sympatią do profesora, między głównymi bohaterami rozwija się silne uczucie.”

Jak dobrze wiecie, lubię sięgać po debiuty, poznawać nowych autorów, którzy dopiero wkraczają w tej pisarski świat. Tym razem skusiłam się na powieść, której opis jest bardzo zachęcający. „31 korytarzy” to debiut Agaty Rybki, która napisała książkę o wyróżniającej się tematyce i wielowymiarowych bohaterach.

Amelia to szesnastolatka, która znacząco wyróżnia się swoim wyzywającym wyglądem i buntowniczym zachowaniem. Dla dziewczyny bardzo ważna jest opinia innych i widać, że zaufanie stanowi dla niej niemałe wyzwanie. Za całą tą wulgarną otoczką skrywa się przestraszona dziewczyna, która przed wszystkimi ukrywa trudne relacje z chorą matką. W szkole również nie ma łatwo, gdyż z wzajemnością nie przepada za jedną z nauczycielek. Brak bliskich więzi z otaczającymi ją osobami staje się mniej problemowy, gdy dziewczyna wchodzi w przyjacielską relację z Ulą, która staje się dla niej opoką, bezpieczną przystanią. W coraz bliższą relację wchodzi również ze swoim nauczycielem matematyki. Ta relacja nie jest lekka i prosta, jest nieprzyzwoita. Jak potoczy się życie Amelii? Jak będzie postrzegana przez innych? Jakie będą konsekwencje?

Witold, czyli nauczyciel Amelii jest dla mnie dosyć specyficzną postacią. Nie ukrywam, że nie przepadam za nim. Jest mężczyzną bez zasad moralnych, etycznych. Jest typowym egoistą, dla którego liczy się tylko własne dobro. Wielokrotnie miałam problem z zrozumieniem jego niejednoznacznych zachowań, ale w konsekwencji zawsze wychodził na tego złego, gdyż kogoś ranił. Nie był fair wobec swojej rodziny, czyli żony i dzieci. I nie mówię tu tylko przez pryzmat relacji z uczennicą, ale wiele innych zachowań.

„Ja w przeddzień Wigilii płakałem, myśląc o osobach spędzających Boże Narodzenie w samotności. O starszych ludziach czekających w domu opieki na swoje dzieci, które nigdy nie przyjechały. O pacjentach szpitali siedzących w brudnych salach udekorowanych byle jakim łańcuchem. Jako dorosły również płakałem. Płakałem, bo widziałem ludzi idących ulicami z torbami wypełnionymi alkoholem, by zapomnieć. Płakałem na widok dzieci śmiejących się do mężczyzn przebranych za Świętych Mikołajów. Płakałem, bo zapomniałem, jak to jest się tak śmiać.”

Wielokrotnie starałam się dać szansę Witoldowi, ale nie umiem tego zrobić. Natomiast Amelię starałam się zrozumieć i kibicowałam jej. W tej powieści bohaterowie są bardzo wyraźnie zarysowani i są bardzo stereotypowi. W niektórych bohaterach (zwłaszcza drugoplanowych) nie widziałam chęci do tego odejścia od etykietowania. W każdym razie, książka jest skierowana do młodzieży, zdecydowanie tej starszej. Tematyka, która jest tu poruszana jest dość kontrowersyjna. Cieszę się, że Agata poruszyła różne, ważne tematy, gdyż wielu nastolatków boryka się z różnymi sytuacjami, problemami i może znajdą tu odpowiedzi na niektóre pytania.

„W tamtym momencie straciłam koleżankę. Kiedy opowiedziałam Uli o swoim życiu, kiedy wygrałam sama ze sobą i swoim strachem, kiedy przyznałam się do kłamstw i postanowiłam zacząć od nowa, kiedy poprosiłam ją o pomoc, zyskałam przyjaciółkę.”

W tej książce bardzo podoba mi się narracja pierwszoosobowa oraz fakt, że autorka nie szczędzi nam szczegółów. Opisy są konkretne i dosadne, a wydarzenia poznajemy zarówno z perspektywy Amelii i Witolda. Cieszę się, że autorka zastosowała taki zabieg, gdyż dokładnie mogłam poznać wydarzenia z punktu widzenia obojga głównych bohaterów.

„31 korytarzy” to historia o szerokiej gamie uczuć. Obojętności. Niechęci. Nienawiści. Miłości, zarówno tej małżeńskiej, rodzicielskiej, jak i dopiero rodzącym się uczuciu. Powieść jest naprawdę wzruszająca, w wielu momentach bolesna, ale pokazuje, że warto walczyć o siebie, o swoje szczęście, życie. Jeśli nie boicie się sięgać po powieści, które poruszają trudne tematy, a robią to w naprawdę dobry sposób to polecam sięgnąć po tę książkę. Agata Rybka weszła w świat pisarzy mocnym, pewnym krokiem i zrzuciła na czytelników prawdziwą bombę, którą warto rozbroić i zinterpretować według własnego uznania. Jeszcze raz: polecam.